Elfy to najstarsza cywilizowana rasa tego świata, zamieszkująca go od niemalże czterech tysięcy lat. Tajemnicze i wyniosłe, strzegące pilnie swych świętych gajów, lub górskich twierdz, do dziś pozostają dla ludzi źródłem dziesiątek legend i plotek.
Pochodzenie[]
Nieznana jest historia elfów sprzed mającego wówczas miejsce 4 tysiące lat temu zlodowacenia, ani tym samym ich kolebka. Zamieszkiwane przez nich terytoria na południe od gór Ithil oraz Himdring zdają się być ich domem od tysiącleci. Niektórzy naukowcy uważają nawet, że elfy mieszkały na owych ziemiach jeszcze przed zlodowaceniem, a inne rozumne rasy tego świata pochodzą od tych elfów, które wówczas opuściły swą ojczyznę. Ale kto by dał temu wiarę...?
Magia[]
Każdy elf posiada jakiś, choćby drobny talent magiczny. Rasa ta jest wyjątkowo wrażliwa na działania różnorakich form energii. Jednakże tylko niektórzy elfowie rozwijają swe magiczne, czy też kapłańskie zdolności. Nie stwierdzono, by korzystanie z magii jakkolwiek odbijało się na zdrowiu elfów. Choć ciężko to stwierdzić z całą pewnością w przypadku istot żyjących po kilka stuleci...
Życie[]
Długość życia przeciętnego elfa waha się między ośmioma, a dziesięcioma wiekami. Najstarsze elfickie kapłanki są w stanie dożyć nawet i kilkunastu stuleci. Starcze niedołężnienie pojawia się u elfów dopiero po dziewięćsetnym roku życia i postępuje bardzo powoli. Praktycznie każde dziecko dożywa wieku dorosłego. Śmierć z przyczyn biologicznych przed sześćsetnym rokiem życia jest rzadkością.
Płodność u elfów zaczyna się w wieku około stu lat i trwa do około dziewiątego stulecia życia. Ciąża u elfów trwa zwykle około półtorej roku. Elfy wykazują się bardzo niską płodnością, toteż praktycznie każde dziecko otaczane jest opieką i czcią całych społeczności. Praktycznie każde dożywa wieku dorosłego.
Terytoria[]
W ostatnich stuleciach dotychczas jednolite i zwarte elfickie państwo Melamar (elf. ojczyzna) rozpadło się na dwa osobne twory: rządzone przez kapłanki, otwarte na inne rasy państwo Aenion oraz kontynuujące tradycje Melamaru, hermetyczne królestwo Narothu. Czterysta lat życia w zupełnie różnych warunkach oraz utrzymywanie różnych tradycji, poskutkowało znacznym zróżnicowaniem kultur i postaw elfów obu państw. Dumne i wyniosłe elfy z Narothu uważają się za rasę lepszą od jakiejkolwiek innej, gardząc wszelką słabością i wyznając kult siły. Tymczasem elfy z Aenionu są na ogół znacznie łagodniejsze, całkowicie oddane naturze, wielbiąc ją w swej sztuce i architekturze. Przy czym nawet one pozostają wobec ludzi dość skrytą, tajemniczą rasą.
Wygląd[]
Najbardziej charakterystyczna cechą elfów są ich tatuaże - nieraz nawet szybciej zauważane, niż spiczaste uszy, często skryte pod włosami. Symbole kasty, rodu i zasług ma każdy elf od najmłodszych lat, choć nieraz są one bardzo subtelne. Brody u elfów pojawiają się dopiero po ok. trzecim stuleciu życia, ale często są jedynie "dziewiczymi zarostami". Jeśli elf ma długą i gęstą brodę, to liczy sobie grubo ponad pół millenium.